طراحان معمولا از تیرچه‌ها به عنوان بخشی از مهاربندی جانبی بر روی بال فشاری تیرها یا بر روی المان افقی بالایی خرپاها یا شاهتیرهای تیرچه‌ای استفاده می‌کنند. تیرچه‌ها به عنوان اتصال دهنده اعضای اولیه در نظر گرفته می‌شوند تا نیروی مهاربندی را به یک دیافراگم یا یک سیستم مهاربندی افقی منتقل کنند.
اتصال پایه تیرچه به اعضای اصلی، بخش مهمی از سیستم مهاربندی است. این اتصال پایه به اعضای اصلی مانند، تیرها، خرپاها و شاهتیرهای تیرچه‌ای به طور سنتی با استفاده از جوشکاری انجام می‌شد. استاندارد OSHA Steel Erection، بخش 1926.757-Open Web Steel Joists (OSHA 2001) اذعان می‌کند، به جز تیرچه‌های فولادی که از قبل به پانل‌ها مونتاژ می‌شوند، اتصالات ورق‌های فلزی به سازه‌های فولادی در محدوده 40 فوت (12.2 متر) یا بیشتر باید انجام شود تا بتوانید پیچ و مهره فولادی را در طول فرایند نصب و راه اندازی با تیرچه فولادی استفاده کنید.
این اتصالات باید در محل نصب شوند، مگر این که امکان اجرای آنها وجود نداشته باشد. در صورتی که هماهنگی کامل بین سازنده، نصب کننده و اجرا کننده وجود داشته باشد آنها به طور پیش ساخته به شکل پانل‌هایی برای عملیات نصب آماده می‌شوند، سوراخ‌هایی باید در قسمت بالایی تمام اعضای اولیه و پایه‌ها ایجاد شود. اگر اجرا کننده تصمیم به استفاده از سوراخ‌ها نداشته باشد (برای نصب پانل‌ها مجاز است)، سپس تیرچه‌ها به اعضای اصلی با روش استاندارد جوش داده می‌شوند. هدف از بهره گیری از استاندارد OSHA این بود که ایمنی سوراخ‌ها در حین نصب تامین شود.
پیچ و مهره‌ها فقط باید به صورت مونتاژ موقت استفاده شوند تا زمانی که تیرچه‌ها با یک اتصال دائمی‌تر به هم متصل شوند. از ابتدای به کار گیری از استاندارد OSHA، نیاز به اتصال دائم پایه به اعضای اولیه، مورد سوال بوده است. بعضی از اجراکننده‌ها ترجیح می‌دهند که فقط پایه‌ها را به اعضای اولیه متصل کنند.
اگر فقط پیچ و مهره‌های نصب شده استفاده شوند، لغزش در اتصال ممکن است رخ دهد، از آنجایی که اسلات‌های اتصال بر روی پایه قرار دارند. اگر لغزش رخ دهد، نیروی مهاربندی به طور قابل توجهی افزایش می‌یابد، که در زیر به بحث گذاشته شده است. صرف نظر از این که پیچ‌ها برای اتصال اولیه در هنگام نصب، مورد استفاده قرار می‌گیرند، اتصال نهایی باید توسط طراح مشخص شود.
هدف از این مقاله، بحث در مورد گزینه‌های جایگزین جوش برای اتصال پایه‌ها به اعضای اولیه است تا بتوانند مهاربندی کافی را برای اعضای اولیه تامین کنند.
اتصالات اعضای اولیه یا شاهتیرهای تیرچه‌ای
گزینه‌های متعددی برای مشخص کردن سیستم مهاربندی وجود دارد که شامل اتصالات پایه به اعضای اصلی است. این شامل موارد زیر است:
1. پایه تیرچه باید به اعضای اولیه برای ایجاد اتصال نهایی جوش شود.
2. نیاز به یک اتصال انتقالی ضد لغزشی منطبق با استاندارد ASTM A325 یا A490 با استفاده از پیچ و مهره کششی وجود دارد.
3. متکی بر مقاومت اصطکاکی بین پایه و اعضای اولیه باشد.
4. طراحی با استفاده از پیچ بوده و به اندازه استاندارد سوراخ برای پایه تیرچه‌ها نیاز دارد.
5. اجازه لغزش در شکاف سوراخ وجود دارد و طراحی برای تحمل نیروهای مهاربندی بیشتر انجام می‌شود.
جوش دادن پایه نیاز به هیچ طراحی اضافی برای طراح ندارد؛ با این حال، اجرا کننده باید شاهتیرهای تیرچه‌ای را حتی پس از نصب مجدد پیچ و مهره جوش دهد. الزامات جوشکاری باید به وضوح در نقشه‌ها مشخص شود. این کار باعث مقاومت بالای تیرچه‌ها و امکان ثابت ماندن آنها در زمان لرزش‌های ناشی از زلزله خواهد بود.
سختی پایه مجهز به سیستم مهاربندی برابر است با سختی عرشه فولادی که بین تیرچه‌ها قرار گرفته است. سختی عرشه می‌تواند با استفاده از معادلات سختی موجود در کتابچه طراحی دیافراگم 2004 SDI تعیین شود.